Günlerden perşembe, haydi pazara!

Seramikler fırından çıktı

Şubat ayının soğuk ve yağışlı bir salı günü başladı seramik öğrenme maceram... Asırlık yıkık dökük evler, motosiklet tamircileri, kahve, berber, muhtar ve birkaç antikacının sıralandığı Sakarya Mahallesi'nde ön cephesindeki demirleri mavi boyalı kocaman atölyesinde üç yıldır seramik derslerinin yanı sıra kendi özel çalışmalarını da sürdüren Naile Cimit'le Ayvalık'a ilk adım attığımız günlerde bir dostumuz tanıştırmıştı. O ilk tanışmanın üstünden üç yıl geçti ve ben nihayet elimi çamura bulaştırmak için zaman bulabildim. Şamutlu çamuru elime alıp sucuk denilen basit bir yöntemle kalıp içinde ilk çanaklarımı yaptığımda, keman çalmayı öğrenirken Mozart'ın 'Daha dün annemizin kollarında yatarken...' eserini çalmayı başardığım andaki kadar sevindim. Az deği 30 yıldır bu anı bekliyordum. Seramik yapma hayalim lise yıllarına uzanır. Evde yoğurt kaplarına alçı ve su döküp, mutfaktaki fırında kuruttuktan sonra boyardım. Mimar Sinan Güzel Sanatlar Fakültesi'nin yetenek sınavına da bu müthiş yöntemi sanat dünyasına kazandırmak için girmiş olmalıyım ama sınavda yapmamızı istedikleri 'Çocuk parkında oynayan çocuklar' resmimin naifliğini gören jüriyi çok güldürmüş olmalıyım. Tabii akademiyi kazanamamam seramik yapmama engel olamazdı. Üniversitede Erenköy'de evimize yakın bir seramik atölyesine başlamıştım ama orada da sürekli gül yaptırdıkları için iki dersten sonra gitmedim. Toprak malzemeye olan tutkumun kaynağının çocukluğumda evimizdeki seramikler olduğunu düşünüyorum. Cam malzemeyi de severim ama toprak başka... Bu yüzden dünyanın her yerinden küçük de olsa seramik tabak, karaf, bardak taşıdım durdum. Bir gün benzerlerini yapacağım hayalime de sıkı sıkıya sadık kaldım. Artık hem bu çocukluktan beri vazgeçmediğim hayalimi hayata geçirmek hem de hazine gibi üzerlerine titrediğim çiçeklerimi plastik saksılardan kurtarmak için haftanın iki günü, 12 saat seramik çalışıyorum. O kadar çok çanak ve küçük saksı yaptım ki üçüncü ayda hocam Naile Cimit 'Yeter bu kadar sukulent saksısı yapmayın artık' demeye başladı. Şamutlu denilen içinde küçük taşlar olan gri çamurla çalışsak da benim aklım hep kırmızı çamurla tornada çanak yapmaya kayıyor. Tornada çamura şekil vermeyi iki kez denedim. İkisinde de o kadar keyif aldım ki sanırım yakında kendime bir torna ve fırın alıp bata çıka bu işi öğreneceğim. Bunun için Nevşehir, Kütahya ve belki de bir Yunan adasında da tekniği geliştirmek şart. Bu hafta birkaç çanağım sırlanıp fırınlandı. Şubat ve mart aylarında, sobası yanmayan buz gibi atölyede ellerim dona dona yaptığım işleri, fırından çıkıp eve getirince içim de ısındı...

Asırlık binada yaratıcılığınız artıyor

Ayvalık'ta kiminle konuşsam ya resim yapıyor ya seramik ya da vitray... Halk Eğitim Merkezi'ndeki kurslar dolup taşıyor. Geçen yaz bu sanat ortamına bir de Destek Tasarım Atölyesi dahil oldu. Ayvalık'ta daha önce belediyenin kültür sanat danışmanlığını yapan Ali Akdamar, eşi Sevil Arslan ve bir grup sanatçı dostunun dernek çatısı altında kurduğu akademinin hedefleri büyük. Gümrük iskelesinin karşısındaki üç katlı bu asırlık taş binanın ilk katı kafe ve sergi alanı. İkinci katta vitraydan ahşap yapıma kadar çeşitli atölyeler düzenleniyor. Cuma akşamları ücretsiz sinema gösterimi var. Derneğe dayanışma amacıyla Devrim Erbil, Hasan Şahbaz, Ferit Özşen ve Füsun Çağlayan gibi sanatçılar eser bağışladı.Böylece akademinin özel koleksiyonunu oluşturan 33 resim, dört heykel sergilenmeye başladı. (www.destekakademisi.org)

2015'in ilk klasik müzik konseri

Kışın da Ayvalık'ta yaşayanlar için kaçırılmaması gereken müzik olaylarının başında şüphesiz AİMA'da düzenlenen konserler geliyor. Müzikolog Filiz Ali'nin başkanlığını yaptığı Ayvalık Uluslararası Müzik Akademisi'nin (AİMA) bu yıl ilk konseri 24 Ocak Cumartesi akşamı gerçekleştirilecek. Piyanist İris Şentürker ve kemancı Mehmet Yasemin'in konseri saat 20.00'de başlayacak.

Merhaba

Selam arkadaşlar bu hayatta açtığım ilk bloguma hoşgeldiniz. 2014'ün ağustos ayında başladığımız yeni bir hayat için yeni bir sayfa açmanın zamanı geldi de geçiyor bile... Çünkü paylaşılması gereken o kadar güzel detaylar var ki aktaramamaktan dolayı üzülmeye başladım. Radikal bir kararla İstanbul'u geride bırakıp Ayvalık'a yerleşmemizden sonra bunca ay neler mi yapıldı? Bir İstanbullu olarak özlemini çektiğimiz pazar yerlerine koşuldu, en iyi ot kimin tezgahında bulundu, hangi ay hangi otun çıktığı görüldü, o otlarla neler pişirileceği öğrenildi,kafe ve restoranlar keşfedildi, dükkan dükkan dolaşılıp zeytinyağı tadımları yapıldı, nerede ne tarz kültür-sanat olayı yaşanıyorsa bütün o yaratıcı mekanlar tespit edildi, sokak sokak gezildi, alternatif yaşamı seçen pek çok kişiyle tanışıldı. Ah tabii bir de bizim gibi göçmen olmayıp gerçek Ayvalıklılar var. Onlarla sohbetlerin de ayrı bir tadı olduğu anlaşıldı. Bu dört aylık keşfin fotoğraflarının bir kısmını İnstagram'da paylaştım. Bugünden itibaren de ilginç bulduklarımı, hayatın akışı içinde karşıma çıkan ilginç olayları, karakterleri ve etkinlikleri aktaracağım. Ayvalık nasıl bir yermiş, kimler gelip gider, nasıl yaşarlarmış gelin hep birlikte keşfedelim. Sevgiler Figen Yanık